شبی خـمـارِ غـزل گرم گـفتگـو بودیم            به وجد و شور و نشاط و به های‌وهو بودیم

مـدام در طـلـب بــاده و سـبــو بـودیـم            تمـام مستی شب را به جـستجـو بودیم

نـدا رسید که امشب طلـوع خواهد شد

کسی می‌آید و فـردا شروع خواهد شد

شکوفه زد غزل و روی لب هجا گل کرد            ردیف و قافیه در صورت دعا گل کرد

سحر رسید و اذان آمد و خدا گل کرد            بهـار فاطمه در صبح سامـرا گل کرد

«رسید مژده که ایام غم نخـواهد ماند

چنان نماند و چنین نیز هم نخواهد ماند»

امین وحی خـدا با خـودش خـبر آورد            خـبـر بــرای وصــی پـیــامـبــر آورد

که نخل عسکری از فیض حق ثمر آورد            عروس فـاطـمه و مرتضی پسر آورد

جـمال مـهـدویـش آنچـنان که پیـغـمبر

ز هـیـبتـش چه بگـوئـیم، وارث حیدر

زمان به قدرت او اعتراف خواهد کرد            و زیر سـایۀ او اعـتکـاف خواهد کرد

و تـیغ دشمن او را غلاف خواهد کرد            و کعبه دور قد او طواف خـواهد کرد

بخوان که حضرت صاحب به راه می‌افتد

که حق می‌آید و باطـل به چـاه می‌افتد

ببخش کوچۀ ما را که مثل میکده است            گـلـوی شاعـرت آقا اسیر عربده است

ز ما هرآنچه نباید اگر چه سر زده است            تمـام حـسـرت ما جـمـعۀ نیـامده است

دخـیل بـسـتۀ این نیـمـه‌های شـعـبـانیم

به جان فـاطـمه سـوگـند که پشـیـمانیم